دلتنگی های میترا در آلمان
دلم گرفته است
دلتنگی های میترا در آلمان
دلم گرفته استنیستش، نمیدونم کجاست، چه میکنه... ولی میدونم که ندارمش...
نیستش
نمی دونم کجاست !
چه می کنه !
ولی می دونم که ندارمش
هیچوقت نخواستم که تورو با چشمات به یاد بیارم
نه نمی خواستم که تورو تو گم ترین آرزوهام ببینم
نمی خواستم که بی تو به دیوارا بگم : هنوزم دوستت دارم .
آخه تو حول و ولای پریشونیه
تورو نداشتن تو گیرو داره :
” ای بابا دله تو هیچ ، حال اون خوش ! ” ای بی مروت !
دیگه دلی می مونه ؟
که جور دله کبوتر بتپه
که با شما از جونه زندگیش بگه ؟
بگه که هنوز زندس ؟
اگه صدا صدای منه
بزار که اون خوش غیرتاش بدونن که دل
دله بابایی
دیگه دل نیس ، دیگه دل نمیشه
نه دیگه این واسه ما دل نمیشه
انتقام از همه
از بیداری لذت میبرم . . .
از سردرد لذت میبرم . . .
از خوردن قرص های رنـگارنگ لذت میبرم . . .
از مـشکی پوشیدن لذت میبرم . . .
از تنهایی بی انتهایم لذت میبرم . . .
از تک تک کام هایی که از سیگار میگیرم لذت میبرم . . .
و همین برای انتقام گرفتن از زندگی کافیست . . .
از سردرد لذت میبرم . . .
از خوردن قرص های رنـگارنگ لذت میبرم . . .
از مـشکی پوشیدن لذت میبرم . . .
از تنهایی بی انتهایم لذت میبرم . . .
از تک تک کام هایی که از سیگار میگیرم لذت میبرم . . .
و همین برای انتقام گرفتن از زندگی کافیست . . .
بعد یک روز صبح . . .
وارد زندگیت می**شوند. . .
برایِ شب*هات قصه. . .
برای قصه*ها شهرزاد می**شوند. . .
جزئی از لحظه ها...دلیلِ خنده ها...شریکِ بغض*های تو می**شوند. . .
بعد یک روز صبح . . .
به طرزِ وحشتناکی
کشف میکنی* . . .
که دیگر هیچ جا نیستند. . .
جز در شعر*های تو. . .
شعر هایی* که به طرز غمگینی هیچکس نمی**خواند . . .
جز خودت . . .!!
ــــــــــــــــــــــــــــــ
ﻭﻟﯽ ﺩﺭﯾﻎ ﺍﺯ ﺫﺭﻩ ﺍے ﻓـﺮﺍﻣــــﻮﺷـﯽ .
ﺭﻭﺯے ﺑﺎ ﺧـﻮﺩﻡ ﻋﻬﺪ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭘُـﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ
ﺳـﯿﮕـﺎﺭﻡ ﻣﯿﺰﻧﻢ،
ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﻓـﺮﺍﻣـﻮﺷـﺕ ﮐﻨـﻢ . . .
ﺳـﯿﮕـﺎﺭ ﺍﻭﻝ ، ﭘـُﮏ ﺍﻭﻝ ، ﭘـُﮏ ﺩﻭﻡ ، ﭘـُﮏ ﺁﺧـــﺮ . . .
ﺳـﯿﮕـﺎﺭ ﺩﻭﻡ ، ﭘـُﮏ ﺍﻭﻝ ، ﭘـُﮏ ﺩﻭﻡ ، ﭘـُﮏ ﺁﺧـــﺮ . . .
ﺳـﯿﮕـﺎﺭ ﺳــﻮﻡ . . .
ﭼـﻬــﺎﺭﻡ . . .
ﺍﻣـﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧـﻮﺩﻡ ﺁﻣـﺪﻡ ،
.
.
.
مـــردی ﺭﺍ ﯾــﺎﻓﺘـﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﯾـﺎﺩ ﺗــﻮ ﺳـﯿﮕــﺎﺭ
ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﻭﻟﯽ ﺩﺭﯾﻎ ﺍﺯ ﺫﺭﻩ ﺍے ﻓـﺮﺍﻣــــﻮﺷـﯽ . . .
ﻫﺮ ﭘُـﮏ ﺑﻪ ﯾـﺎﺩ ﺗﻮ
ﺑـﺎ ﻏـﻢ ﺗـﻮ ، ﺑـﻬﺎﻧـﻪ ﯼ ﺗـﻮ . . .
ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ لعنتـی ؟!
تـــوراهـــم بـخـشـیـدم..
خــــــــــــیــــــلــی کــمـــ گــــــــــــذاشــــــتــــــی..
خــــــــــیـــلــی نـــبـــودی..
مــــــــــــــن امــــــــــــا..
کـــــــــــــــــــــــــم نـــــــگــــــذاشــــتـــم..
کـــــــــم بـــرداشـــتــم..
کـــــه تـــو کـــم نـــیــــاری..
هــــــر چــیـــز بــا ارزشـــی بــــــــــود بـــــــه تــــــــو بـــــخــــــــشـــــیــدم...
عــــــــــشــــقـــــم..
غــــــــــــــــــــرورم....
دلـــــــــــــــــــــــم..
ســــــــــــــــادگــی ام...
بـــــــــــــــــــــاورم...
و...
زنـــــــــــــــدگـــــیـم.......
دیگـــرچیــزی برایــم نــمانـده...
بـــــه جـــــز"تــــــــــــو"...
کــــه تـــوراهـــم بـخـشـیـدم..
دردهایم عجیب درد دارد
شـــب هایم عجیب درد میکند . . . !
حتی دردهایم هم درد میکند . . . !
ایــن روزها از جـــنس دردم . . .
عـــلاجی نیست . ..
بــاکی نیست . . .
پر دردی هم عــالمی دارد . . .
ســرم درد میکند از این هــمه ســـردرگمی . . .
از این هـــمه سرگرمی های پـــوچ . . .
چشــمانم سوز دارد . . ..
بغض دارد ...
بغض هایم عجیب بغض دارد
دردهایم عجیب درد دارد
چرا باید تو نباشی ؟ چرا باید من بی دلیل تکرار کنم نبودنت را ؟
شبیه من شدن کار آسانی نیست
باید که اول محکوم شوی
به چه ؟
به اینکه چرا فراموش نمی کنی وقتی فراموش شدی
بعد باید خودت را شرح دهی برای هر عابر پیاده ای
و بعد باید هیچ کسی نفهمد که چه میگویی
و بعد باید قضاوت شوی بی دلیل
و بعد اتاقت را تقسیم بندی کنی مابین مرز حقیقت و رویا
و یک به یک خاطراتت را در آن جای دهی
مثلا خاطرات خوش را بر روی مبل بگذاری
قاب عکسهای خالی را روی دیواری که جای تکیه دادن سر داشته باشد
و پنجره را به سمتی بچرخانی که غروب را ببینی
و قلم و کاغذ را همراه بغض ، بگذاری کنار شمعدانی ها
و ترکیب اصیلِ چای و سیگار را روی میز کنارِ سئوالهای بی جواب
و دلتنگی را هم بگذاری در کوله پشتی تا همیشه همراهت باشد
و یک تکه جا باقی بگذاری برای قدم زدن از سرِ ناچاری
آری شبیه من شدن کار آسانی نیست
من حتی خودم نتوانستم شبیه خودم شوم
نه درد را دوست دارم
نه دلتنگی را
فقط گاهی تنهایی همان حکم محکومیت توست
شبیه من شدن یعنی نیم ساعت خاطره را
سالها زندگی کردن
..........................
چرا باید تو نباشی ؟
چرا باید من بی دلیل تکرار کنم نبودنت را ؟
ساعتِ روی دیوار خوابیده
یک نفر به من بگوید چند ساعت است که هذیان میبافم ؟
____________________________________________________
باید که اول محکوم شوی
به چه ؟
به اینکه چرا فراموش نمی کنی وقتی فراموش شدی
بعد باید خودت را شرح دهی برای هر عابر پیاده ای
و بعد باید هیچ کسی نفهمد که چه میگویی
و بعد باید قضاوت شوی بی دلیل
و بعد اتاقت را تقسیم بندی کنی مابین مرز حقیقت و رویا
و یک به یک خاطراتت را در آن جای دهی
مثلا خاطرات خوش را بر روی مبل بگذاری
قاب عکسهای خالی را روی دیواری که جای تکیه دادن سر داشته باشد
و پنجره را به سمتی بچرخانی که غروب را ببینی
و قلم و کاغذ را همراه بغض ، بگذاری کنار شمعدانی ها
و ترکیب اصیلِ چای و سیگار را روی میز کنارِ سئوالهای بی جواب
و دلتنگی را هم بگذاری در کوله پشتی تا همیشه همراهت باشد
و یک تکه جا باقی بگذاری برای قدم زدن از سرِ ناچاری
آری شبیه من شدن کار آسانی نیست
من حتی خودم نتوانستم شبیه خودم شوم
نه درد را دوست دارم
نه دلتنگی را
فقط گاهی تنهایی همان حکم محکومیت توست
شبیه من شدن یعنی نیم ساعت خاطره را
سالها زندگی کردن
..........................
چرا باید تو نباشی ؟
چرا باید من بی دلیل تکرار کنم نبودنت را ؟
ساعتِ روی دیوار خوابیده
یک نفر به من بگوید چند ساعت است که هذیان میبافم ؟
____________________________________________________
