دلتنگی های میترا در آلمان
دلم گرفته است
دلتنگی های میترا در آلمان
دلم گرفته است
"دلتنگی "
چه نفاوتی میکند آنســـــــــوی دنیا باشی…
یا فقط چند
کوچه آنطرف تر
.
پای " عشق "که در میان باشد ،
.
.
.
.
"دلتنگی "
دمار از روزگار آدم در می آورد
ﺣﺎﻻ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﭼﺮﺍ ﻣﯿﮕﻦ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺭﺍﺑﻄﻪ
ﺩﺍﺷﺖ ...
ﺣﺎﻻ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺩﺍ ﺍﺯ ﯾﻪ ﺳﻦ ﮐﻪ ﺑﮕﺬﺭﻩ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺣﺘﯿﺎ
ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻦ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﻨﻦ ...
ﭘﺸﺖ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫا ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻝ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ, ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ
ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﻟﺬﺕ ﻭ ﻏﻢ ...
ﻣﺎ ﺩﯾﮕﻪ ﻓﮑﺮﺍﻣﻮﻥ ﻣﺴﻤﻮﻡ ﺷﺪﻩ, ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﻣﻮﻥ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺷﺪﻩ, ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ
ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ...
ﯾﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻬﺶ ﻧﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﺯﺩ ﺗﻮ ﺫﻗﻤﻮﻥ ...
ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪﯾﻤﻮ ﭼﺮﺧﯿﺪﯾﻢ ﺗﻮ ﺁﺩﻣﺎ ...
ﺑﻌﻀﯿﺎﻣﻮﻥ ﮐﻪ ﺑﺪﯼ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ, ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻭﻥ ﺁﺩﻡ ﺗﻮ ﺑﻘﯿﻪ
ﮔﺸﺘﯿﻢ ...
ﺑﻌﻀﯿﺎﻣﻮﻧﻢ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﻭﻧﻮ ﺍﺯ ﺑﻘﯿﻪ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ...
ﮐﻠﯽ ﺩﻝ ﺷﮑﻮﻧﺪﯾﻢ ...
ﮐﻠﯽ ﻋﻤﺮﻣﻮﻥ ﮔﺬﺷﺖ ...
ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻠﯽ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺳﺎﺧﺘﯿﻢ ﺑﺎﺯﻡ،
ﺍﻣﺎ ﺁﺧﺮﺵ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﺍﻭﻥ ﺁﺩﻡ ﺍﻭﻟﯽ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﺍﻭﻥ ﺣﺲ
ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ ...
ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﯽ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻃﺮﻓﻤﻮﻧﻮ ﺑﺎ ﻋﺸﻘﻤﻮﻧﻮ
ﺣﺴﺮﺕ ﺧﻮﺭﺩﯾﻢ ... ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﻡ ﻧﺸﯿﺪ ﺍﻭﻥ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ
ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩ, ﯾﮑﻢ ﺍﺷﮑﺶ ﺍﺯ ﺫﻭﻕ ﺑﻮﺩ, ﯾﮑﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﯾﻦ
ﺑﭽﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﭽﻪ ﻋﺸﻘﺶ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺍﮔﻪ ﻣﺎﻝ ﺍﻭﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﻻﻥ
ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ؟؟ !! ﮐﺎﺵ ﺍﻻﻥ ﺍﻭﻥ ﭘﯿﺸﻢ ﺑﻮﺩ ...
ﮐﺎﺵ ﻧﺸﯿﻢ ﺍﻭﻥ ﭘﺪﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺟﻨﺴﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ, ﺍﻣﺎ ﺍﻭﻧﻘﺪﺭ
ﻋﺸﻘﺶ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﺶ ﮐﻪ ﯾﺎ
ﺩﻭﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﯾﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺣﻮﺍﺳﺶ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻮﺩ, ﺑﻪ ﺟﺰ
ﻫﻤﺪﻣﺶ ...
ﻧﺴﻞ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻫﻪ 60 !
ﻫﻤﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺍﻻﻥ ﻣﯿﮕﯿﺮﯼ ﺗﻮ ﺁﯾﻨﺪﺕ ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﺘﻮ ﻣﯿﮕﯿﺮﻩ ...
ﻫﺮ ﺩﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺭ ﺑﺸﮑﻨﯽ, ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻭﺍﺳﻢ
ﻫﺴﺖ ﺑﺰﺍﺭ ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻤﻮ ﺑﮑﻨﻢ ...
ﻫﺮ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ, ﯾﻪ ﺟﺎﺋﯽ ﺩﺍﺭﻩ ﺍﺯ ﻋﺸﻘﺖ ﺑﻪ
ﺍﻭﻥ ﺁﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﻋﺸﻖ ﻣﯿﻮﺭﺯﯾﺪﯼ , ﮐﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...
ﻧﺴﻞ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻫﻪ 60 !
ﺷﻤﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﺍﺭﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻭ ﺑﯽ ﭘﺮﻭﺍ
ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯿﮑﻨﯿﻦ
ﻭ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻦ ﮐﺎﺭ ﺩﺭﺳﺘﻮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﯾﻦ, ﺷﺎﯾﺪ ﺍﮔﺭ ﺩﻫﻪ 60
ﺍﻻﻥ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻥ ﺑﻪ 18 ﺳﺎﻟﮕﯿﺷﻮﻥ, ﺑﺎ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺟﺪﯼ
ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺗﺎ ﺍﻭﻥ ﺁﺩﻡ ﺭﻭ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺍﻭﻧﻮ ﻧﮕﻪ
ﻣﯿﺪﺍﺷﺗﻦ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮﯼ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪﻥ ... ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻘﺷﻮﻧﻮ ﺑﻪ
ﺍﻭﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩﻧﺪ ﺑﺲ !...
ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺳﺎﺯﯼ ﻧﮑﻨﯿﻦ ﯾﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺘﻮﻧﻮ ﺁﻩ
ﻣﯿﮑﺸﯿﻦ ...
ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻧﯽ ﺍﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻝ
ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻮﺩ
ﻭ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﯽ ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﺷﻪ, ﺍﻻﻥ ﻧﺼﯿﺐ ﮐﺲ
ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ ﺷﺪﻩ ﯾﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﻭﺯﺍ ﻣﯿﺸﻪ ﻭ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ
ﺑﮑﻨﯽ ...
ﺑﻌﻀﯽ ﻭﻗﺘﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯿﮕﻢ ﺩﻟﻮ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﻪ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﺩﻝ
ﻣﯿﺪﻡ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ... ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﺍﯼ ﺑﺪ ﮔﺬﺷﺘﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ
ﺑﺸﻪ, ﺍﻣﺎ ﺁﺧﺮﺵ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺍﻓﺴﻮﻧﮕﺮﯼ ﺍﻭﻥ ﺣﺴﺎﯼ
ﭘﺎﮎ ﻋﺸﻘﺎﯼ ﺑﭽﮕﯿﺖ ﺭﻭ ﺑﻬﺖ ﺑﺮﮔﺮﺩﻭﻧﻪ
چرا باید تو نباشی ؟ چرا باید من بی دلیل تکرار کنم نبودنت را ؟
شبیه من شدن کار آسانی نیست
باید که اول محکوم شوی
به چه ؟
به اینکه چرا فراموش نمی کنی وقتی فراموش شدی
بعد باید خودت را شرح دهی برای هر عابر پیاده ای
و بعد باید هیچ کسی نفهمد که چه میگویی
و بعد باید قضاوت شوی بی دلیل
و بعد اتاقت را تقسیم بندی کنی مابین مرز حقیقت و رویا
و یک به یک خاطراتت را در آن جای دهی
مثلا خاطرات خوش را بر روی مبل بگذاری
قاب عکسهای خالی را روی دیواری که جای تکیه دادن سر داشته باشد
و پنجره را به سمتی بچرخانی که غروب را ببینی
و قلم و کاغذ را همراه بغض ، بگذاری کنار شمعدانی ها
و ترکیب اصیلِ چای و سیگار را روی میز کنارِ سئوالهای بی جواب
و دلتنگی را هم بگذاری در کوله پشتی تا همیشه همراهت باشد
و یک تکه جا باقی بگذاری برای قدم زدن از سرِ ناچاری
آری شبیه من شدن کار آسانی نیست
من حتی خودم نتوانستم شبیه خودم شوم
نه درد را دوست دارم
نه دلتنگی را
فقط گاهی تنهایی همان حکم محکومیت توست
شبیه من شدن یعنی نیم ساعت خاطره را
سالها زندگی کردن
..........................
چرا باید تو نباشی ؟
چرا باید من بی دلیل تکرار کنم نبودنت را ؟
ساعتِ روی دیوار خوابیده
یک نفر به من بگوید چند ساعت است که هذیان میبافم ؟