افسوس..

سالها بعد تو با خود گویی:پسری بود در این آبادی... که به جانش غم من داشت و بس... بربودم دلکش... هستی اش را به تباهی بردم...
...اشک میریزی تو... در خودت می پیچی...
آن زمان از پس گوری خاموش...با تو بسیار سخنها گویم...
گویمت امروزم...گویمت هر روزم... من درون گور و ... تو پی من آیی...
آن زمان میدانم...که تو از کرده خود ناکامی...
تن من صد افسوس...در میان گوریست...که توبا بی رحمی...از نبودت ساختی..