اَدم ...!

پس از اَفرینش اَدم...
خدا گفت به او: نازنینم... اَدم....!
با تو رازی دارم !..
اندکی پیشتر اَی...!
اَدم اَرام و نجیب... اَمد پیش ...!!


زیر چشمی به خدا می نگریست !...
محو لبخند غم آلود خدا... دلش انگار گریست...!!!
نازنینم... اَدم...!( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید...! )
یاد من باش ... که بس تنهایم...!
بغض آدم ترکید...گونه هایش لرزید... !!
به خدا گفت :
من به اندازه ی ....
من به اندازه ی گلهای بهشت .....نه ...
به اندازه عرش ..نه...! نه...!
من به اندازه ی تنهاییت... ای هستی من...! دوستدارت هستم... !!
اَدم.. کوله اش را بر داشت...
خسته و سخت... قدم بر می داشت !...
راهی ظلمت پر شور زمین ...
طفلکی... بنده غمگین... اَدم...!!!
در میان لحظه ی جانکاه... هبوط ...
زیر لبهای خدا باز شنید...
نازنینم... اَدم...!
نه به اندازه ی تنهایی من...!
نه به اندازه ی عرش...!
نه به اندازه ی گلهای بهشت !...
که به اندازه یک دانه گندم... تو فقط یادم باش...!!!
نازنینم... اَدم ...!