نی نیِ چشمان

گفتگوها دارد، نی نیِ چشمانت!
به عیان نیست، زبان
به شُکوه است، بیان
که به تلخی بِجود جوهرِ جان
به لبِ لعلِ گران!


اگر این پیکِ عیان، بخرامد به زبان
شود آن لولی سرمست، چنین ساکرِ جان؟


دَم از این جام مجو
گل از این بـاغ مبو
همگی گو، بی گو
بی تقلا برجو!


رشــته ها حلقه شدند
حلــقه ها بسته شدند
شِکوه ها خسته شدند

نکند پیکِ زبان
شِکوه را زخمه کند
وصل را پنبه کند!
نکند داد به ایوان بنهد
صحبت یاد به جانان ببرد


بی مــرام است، زبان
بیمِ جان است، عیان
شِکوه دم ساز کند
در پی دُرِگران!