سایه جان رفتنی استیم بمانیم که چه !

سایه جان رفتنی استیم بمانیم که چه
زنده باشیم و همه روضه بخوانیم که چه
                                                      درس این زندگی از بهر ندانستن ماست
                                                      این همه درس بخوانیم و ندانیم که چه
خود رسیدیم به جان نعش عزیزی هر روز
دوش گیریم و به خاکش برسانیم که چه
                                                      آری این زهر هلاهل به تشخص هر روز
                                                      بچشیم و به عزیزان بچشانیم که چه
دور سر هلهله و هاله*ی شاهین اجل
ما به سرگیجه کبوتر بپرانیم که چه
                                                      کشتی*ای را که پی غرق شدن ساخته*اند
                                                      هی به جان کندن از این ورطه برانیم که چه
بدتر از خواستن این لطمه*ی نتوانستن
هی بخواهیم و رسیدن نتوانیم که چه
                                                      ما طلسمی که قضا بسته ندانیم شکست
                                                      کاسه و کوزه سر هم بشکانیم که چه
گر رهایی است برای همه خواهید از غرق
ورنه تنها خودی از لجه رهانیم که چه
                                                      ما که در خانه*ی ایمان خدا ننشستیم
                                                      کفر ابلیس به کرسی بنشانیم که چه
مرگ یک بار مثل دیدم و شیون یک بار
این قدر پای تعلل بکشانیم که چه
                                                      شهریارا دگران فاتحه از ما خوانند
                                                      ما همه از دگران فاتحه خوانیم که چه

"شعر استاد شهریار"