در دستم،
شاخه گلی به رنگ غروب
در دهانم،
پنجاه و سه ترانۀ عاشقانۀ شمس
در دلم،
چیزی که پنهان کردنش کار هر کسی نیست
چگونه طبیعی باشم؟
با این بیقراری بیمهار
و این عاشقانۀ بیقرار،
که اگر دهانم را ببندم
از چشمهایم سرریز میکند.
میکنم تقدیمِ تو این شِعرَکم را ای عزیز؛
تا بماند تا ابد در خاطِرَت ،
رد پایی از مَنِ با معرفت!
آن شب
در تاریکی درها و دیوارها
وقتی چشم را چشم نمی دید،
دستم که به طاق مژگـانت رسید
با خیالِ تقدیـر، چشمهایـم خیس شد.
و هنگام که لبهایم رخصت بوسه میکردند
دستم با لمس لب های تو، عهـد کرد
تقدیـر را روی زانوهـــایش
نشانِ چشمهـایم بدهد
مى دانى عشق چیست؟
من عاشق تو هستمبیهوده خـودت را سـرزنش می کنی!
من قلبم را به چشمانِ تو باخته ام
پیـوسته در هوایت راه می روم
با عطـرت نفس می کشم!
و جهانم...
تنهـا درمواجهه
با لبخند توست
که شکل می گیرد!
مگــر می شود
عاشقت نباشم
وقتی جانم
در دستانِ
توست؟!
و ناگهان در نبودن ها
هیچ تسلایی نمیابی
نه پیراهنی فراموش شده ، آویخته در کمد
نه یک کتابِ نیمه باز ، کنارِ تخت
نه آن چمدانِ کهنه ی زیرِ پله ها
... نه چروک پرده ای
نه قلم و دفتری افتاده زیرِ مبلِ سبزِ
نه بویِ عطری
نه خطی
نه شعری
نه خاطره ای
نه حتی عکسی
کدام عکس تسکینت میدهد وقتی کسی در آن نمیخندد ؟؟
دوست داشتنت ،
هــوس نیست . . . کـه بــاشـد و نبــاشـد !
نفــس اسـت . . .
تا بـــــــاشم . . .
تـــــــا باشـــــــی
اونکه میخواست منو بفهمه . . .
نتــــــــــــونست !
اونکه میتــــــــونست بفهمه. . .
نخــــــــــواســـت! !
این شد که "تنهایی" تمـــــــــــام قد منو بلعید
آدمها رو شاید بتونی فراموش کنی به سختی.......
ولی خودمونیم خاطرات تا آخر عمر همراه مون هستند.....
بعضی خاطرات یه بغضی همراهشونه که:
هیچ وقت به گریه تبدیل نمیشه...
من لبریزم از این خاطرات
آدمهای شکسته دو دسته اند:
آنهایی که یهویی از دست یک نفر افتاده اند...
آنهایی که یواش یواش از دست همه ترک برداشته اند
هـمه ی دل نـگرانـی هایـم مثـل تمـامی زن هـایی اسـت
که تـو می شـناسی ..
شـاید کمـتر . شـاید بـیشـتر !
دل نـگرانـی هایـی که
گـاهی مـرا تا سـر حد بـی خود شـدن می بـرد !
و گاهـی هم بـاز نمـی گردانـد ... !
از نبـودنت مـی ترسـم ..
از بودنـت دلهـره دارم ..
و باز هـم می مـانم مـیان بـودن و نبـودن تو ... ؟
ای کـاش می شـد
لیـلی ات بـاشم
گرمی دل را به تاراجت دهند....
می فروشند آن دلِت را، نَه به قیمت .....بلکه ارزانت دَهند!....
من رفاقت را تمامش کرده ام بر دوستان !!
در خَمُ و پیچ رفاقت بوده ام آبِ روان!!
چون رسید نوبت به آن ها من ندیدم با مَرام !!!!!!
چون بپرسی معرفت از آن همه بی معرفت گویند به تو:
سَر بریدند این زمانه مَردُمَش !!
با وفایی بس عجیب است در میانِ ساکنش !
باز کن آن چَشمِ زیبایت ببین؛
بی دلیل از تو نوشتم شعری از دلتنگیم.....