سالِ هزار و سیصد و بی تو

سال هزار و سیصد و بی تو
سالِ هزار و چندِ میلادی
تقویم ها بعد از تو خوابیدن
راس همون روزی که جون دادی
هر ثانیش نزدیک یک قرنه
باید بتونم مرد تر باشم
میپرسن از من حال و روزت رو
کاشکی بتونم کور و کر باشم
بغضِ اتاقم سرد و سنگینه
چشمامو رو آیینه میبندم
رفتی نمیدونی که بعد از تو
انگار صد ساله نمیخندم
سایه ت هنوزم روی دیواره
میشناسم آهنگ قدم هاتو
نزدیک من میشی و رو شونم
حس میکنم گرمای دستاتو
تا بر میگردم میری از پیشم
رویات بد جوری اثر داره
هی اشک میریزم اتاقم رو
میترسم آخر سیل بر داره
سالِ هزار و سیصد و بی تو
سالِ هزار و سیصد و درده
این قصه بافی ها که میبینی
پایانِ وهم آلودِ یک مرده