زنی مرده است . همین
همین ؟
همین که نه ، اما
یک کسی ، یا یک کسانی ، یک جایی ،یک جاهایی
ـ که نه معلوم است که ، که بوده اند و کجا بوده است
با یک چیزی
ـ که نمی دانیم که چه بوده است
بر سرش کوبیده اند و بعد:
ـ مرده است .همین .
و این ، همین ، تنها چیزیست که می دانیم
ـ همین ؟
همین و نه البته ، نه
پیش از آنکه مرده شود ـ که نمی دانیم چگونه بوده است ـ می دانیم اما
که از این اتاق به آن اتاق برده شده است
از این راهرو به آن راهروی تاریک کشیده شده است
ـ تاریک ؟ تاریک بوده است ؟
تاریک بوده است شاید
با چشمان بسته به دستمال سیاه ، معمولشان همین است
ـ معمولتان همین است مگر نه ؟
ـ اما چرا سیاه ؟ و چرا در تاریکی ؟ و چرا ؟ اصلا چرا …
وصدا ، صداها ، صداهایی هم شنیده است شاید
صدای پاها ، صدای ضربه ها ، صدای، صداهای بسیاری که نمی دانیم
ـ نه
ـ نه
نمی دانیم صدای که بوده است
ـ نه
تنها می دانیم که صداهایی هم شنیده است و
می گویند ـ خودشان هم گفته اند ـ که یکبار هم لااقل صدای فریادی را شنیده اند آنها هم
و شنیده اند که فریاد هم زده است و صدا
صدای فریاد زن بوده است ، همین زن ، زنی که مرده است حالا و همین دیگر
و دیگر فقط عکسی ست ، عکسی شده است از سالهای دیگری که
لبخند می زند و انگار
دارد به مرگ خود می نگرد
که یک جایی ، در آنجا ها که جایی نیست
که نیست جز در کابوسهای نیمه شبانی
خود را نیافته است دیگر
مگر بر تختی به بیمارستانی که نام از الله می گیرد
اما
ـ نه
ـ نه
نه ، آنجا دیگر مرده بوده است زن
و نمی دیده است دیگر
زنی که می گویند
انگار
زیبا بوده است نامش
زنی که شاید در عرض ده دقیقه مرده شده است ـ یا چهار ساعت ـ یا بیست و چهار ساعت
یا آماده برای مرده شدن شده است ، برای افتادن بر تختی که نامِ الله را دارد
بر سر در بیمارستانش
زنی که با ضربه ای که نمی دانیم چه کسی با چه چیزی در کجا ، یا کجاها بر سرش زده اند
آماده شده است برای
نبودن ، دیگر نبودن و بودن مرده
گفتم که همین بود همین و ـ نه ، ـ نه ، ـ نه
اما
چگونه
چطور
و کجا
و با کدام دست
نمی دانیم ، نمی دانیم و
نخواهیم دانست
که چگونه ، چطور
و اصلا
چرا
مرده است این زن
و حالا دارد ، روزی ، در عکس دیگری ، لبخند می زند به زندگی .
به زندگی؟
همین ؟
همین که نه ، اما
یک کسی ، یا یک کسانی ، یک جایی ،یک جاهایی
ـ که نه معلوم است که ، که بوده اند و کجا بوده است
با یک چیزی
ـ که نمی دانیم که چه بوده است
بر سرش کوبیده اند و بعد:
ـ مرده است .همین .
و این ، همین ، تنها چیزیست که می دانیم
ـ همین ؟
همین و نه البته ، نه
پیش از آنکه مرده شود ـ که نمی دانیم چگونه بوده است ـ می دانیم اما
که از این اتاق به آن اتاق برده شده است
از این راهرو به آن راهروی تاریک کشیده شده است
ـ تاریک ؟ تاریک بوده است ؟
تاریک بوده است شاید
با چشمان بسته به دستمال سیاه ، معمولشان همین است
ـ معمولتان همین است مگر نه ؟
ـ اما چرا سیاه ؟ و چرا در تاریکی ؟ و چرا ؟ اصلا چرا …
وصدا ، صداها ، صداهایی هم شنیده است شاید
صدای پاها ، صدای ضربه ها ، صدای، صداهای بسیاری که نمی دانیم
ـ نه
ـ نه
نمی دانیم صدای که بوده است
ـ نه
تنها می دانیم که صداهایی هم شنیده است و
می گویند ـ خودشان هم گفته اند ـ که یکبار هم لااقل صدای فریادی را شنیده اند آنها هم
و شنیده اند که فریاد هم زده است و صدا
صدای فریاد زن بوده است ، همین زن ، زنی که مرده است حالا و همین دیگر
و دیگر فقط عکسی ست ، عکسی شده است از سالهای دیگری که
لبخند می زند و انگار
دارد به مرگ خود می نگرد
که یک جایی ، در آنجا ها که جایی نیست
که نیست جز در کابوسهای نیمه شبانی
خود را نیافته است دیگر
مگر بر تختی به بیمارستانی که نام از الله می گیرد
اما
ـ نه
ـ نه
نه ، آنجا دیگر مرده بوده است زن
و نمی دیده است دیگر
زنی که می گویند
انگار
زیبا بوده است نامش
زنی که شاید در عرض ده دقیقه مرده شده است ـ یا چهار ساعت ـ یا بیست و چهار ساعت
یا آماده برای مرده شدن شده است ، برای افتادن بر تختی که نامِ الله را دارد
بر سر در بیمارستانش
زنی که با ضربه ای که نمی دانیم چه کسی با چه چیزی در کجا ، یا کجاها بر سرش زده اند
آماده شده است برای
نبودن ، دیگر نبودن و بودن مرده
گفتم که همین بود همین و ـ نه ، ـ نه ، ـ نه
اما
چگونه
چطور
و کجا
و با کدام دست
نمی دانیم ، نمی دانیم و
نخواهیم دانست
که چگونه ، چطور
و اصلا
چرا
مرده است این زن
و حالا دارد ، روزی ، در عکس دیگری ، لبخند می زند به زندگی .
به زندگی؟
